Ten jeden, wyjątkowy dzień...

W nocy ze snu obudziła mnie burza. Nie zwyczajna, taka jaką znam. To była burza inna niż wszystkie. Pioruny niczym szable zanurzały się w tafli morza niewidzialnie ją przecinając. Huk jaki przy tym powstawał był tak głośny, że nigdy jeszcze takiego nie słyszałam. Nie pomagało nawet zatykanie uszu. Huk i błysk niemal jednocześnie…Stałam za oknem i patrzyłam na to niezwykłe przedstawienie. Wtedy poczułam, że ten budzący się do życia dzień będzie inny niż wszystkie.

 

Burzowo, deszczowo. Na plażowanie nie ma szans, a przynajmniej tak się wydawać mogło. Szkoda siedzieć w domu i patrzeć na kapiące deszczem niebo. Plażowanie to miła część dnia na urlopie, ale czymże byłyby wakacje bez odwiedzania pięknych, okolicznych miejsc? Dla mnie – urlopem niepełnym. Zwiedzanie w deszczu? Tak, to też ma swój urok kiedy na zewnątrz 27 stopni. Tego dnia wybraliśmy się do miejsca małego i znacznie większego. Odwiedziliśmy wyspę i ląd. Na pewno o tym napiszę więcej następnym razem, pokażę zdjęcia i podzielę się z Wami pięknem widzianym oczami mojego aparatu.

Tego dnia nie spodziewałam się, że moje wakacyjne wyprawy zaowocują tak wyjątkowymi pamiątkami... Czym dla Was jest pamiątka z wakacji? Przedmiotem z miejsca, które odwiedzacie, wspomnieniem czy przykrym obowiązkiem? Czy warto kupować pamiątki z wakacji?

Jako dziecko zawsze przywoziłam pamiątki z wakacji. Czasami był to worek muszelek, piasku z plaży, piórko znalezione na chodniku w drodze na lody. Dosyć często pamiątką, którą przywoziłam z wakacji, był bilet wstępu do muzeum, z wyprawy statkiem, itp. Mój bagaż zawsze wypełniony był pamiątkami. Im byłam starsza tym pamiątki z wakacji ewaluowały. Zaczęły pojawiać się jakieś zakupione gadżety, czasami nawet super bluzka czy spodnie. Tak, taki ciuch zakupiony na wakacjach potrafił stanowić dla mnie również pamiątkę. Szczególnie wtedy, kiedy wydawałam na niego całe kieszonkowe, jakie dostawałam na wakacyjny wyjazd od rodziców. Potrafiłam sobie odmówić loda czy gofra, żeby tylko kupić bluzkę wypatrzoną na straganie. Przyszedł czas, kiedy pamiątki kupowała już nie dla siebie a dla rodziców, dla koleżanek, dla znajomych. Mnie wystarczał drobiazg. Od wielu lat z kolekcjonowania pamiątek zupełnie zrezygnowałam. Zwyczajnie ich nie kupowałam.

W tym roku zdanie zmieniłam… Przywiozę sobie pamiątkę nad pamiątkami. To coś, to nie muszelka, choć te też mnie zachwycają. To coś, to nie kupna figurka, choć lubię na nie popatrzeć na straganie, podotykać i pozachwycać się. To coś, to koniecznie musiało być coś, co Adeli sprawi radość. A co Adeli sprawia radość – zapytacie? No jak to co? – nici, tkaniny lub inne maszynowe czy też krawieckie „przydasie”. Jak się okazało, nie jest to wcale takie proste jakby się mogło wydawać. Jednak tego dnia….

 

Za murami starego miasta, wśród zabytkowych kamienic, kościołów, pomników, pomiędzy dwoma uroczymi kafejkami me oczy wypatrzyły sklep. Z zewnątrz niewielki, zupełnie nie rzucający się w oczy.
A wewnątrz – tkaniny. Dużo tkanin. Bardzo dużo tkanin. Głównie dekoracyjnych. Zasłonowych, obiciowych.

Wśród nich wypatrzyłam kilka, które stały się moje. Będą z nich poduszki. Z innych sukieneczki dla córeczki i może jeszcze starczy na jakieś małe, domowe „przydaśki”. 

Jeszcze nigdy nie czułam takiej ekscytacji kupując pamiątki. Pamiątki z wakacji…

P.S. Już jutro mija termin zgłoszeń do konkursu. Jeżeli jest jeszcze ktoś chętny i chciałby zostać testerem kulki silikonowej – zapraszam do zapoznania się z wpisem tutaj. Czekam na Wasze zgłoszenia. 

A ja niedługo wracam i zamierzam dużo szyć...