Zawsze musi być ten pierwszy raz....

Pamiętacie swój pierwszy raz? Pierwszy kroczek? Pierwszy dzień w szkole? Pierwszy pocałunek? Pierwsza praca? Pierwszy chłopak, mąż, poród? Pierwszy sukces i pierwszą porażkę? Pierwszą uszytą rzecz na maszynie? 

Ja pamiętam, bo te pierwsze razy są zazwyczaj trudne, są okupione szczególnymi emocjami, wymagają szczególnego skupienia, podwójnego myślenia, itp. Ja jednak lubię takie wyzwania - szczególnie szyciowe - i chętnie sobie je wymyślam, o czym świadczą moje dotychczas wykonane prace na maszynie (możecie obejrzeć je tutaj - klik). Większość z nich szyłam pierwszy raz...

Kilka dni temu mój pierwszy szyciowy raz był podwójny. Po pierwsze dlatego, że czegoś takiego jeszcze nie szyłam a po drugie dlatego, że po raz pierwszy szyłam coś na czyjąś prośbę. W zasadzie zawsze, kiedy ktoś mnie pytał "czy mogłabym uszyć...." odpowiadałam, że "nie jestem gotowa, aby szyć nie dla siebie". Nie miałam odwagi brać się za szycie dla kogoś, nie mając pewności, że sobie poradzę. Z tym projektem było podobnie. Odmówiłam raz. Prośba o uszycie wróciła. Odmówiłam ponownie i ponownie, i ponownie, i ponownie:) Jednak przyjaciele się nie poddawali - prosili, prosili i prosili....aż uprosili:) Zgodziłam się uszyć. W ramach treningu. Potraktowałam ten projekt jako naukę. Zastrzegłam nawet, że może się nie udać....Zgodzili się, bo "cokolwiek nie wyjdzie i tak będzie lepiej niż jest teraz".Nie wiedziałam, co mają na myśli.

Projekt nie jest z tych "na oko" mega trudnych. Ozdoba na okno. Nie zasłonka, tylko ozdoba:) Okno w dużym budynku magazynowo-sklepowym. Kiedy już powiedziałam "tak", to zaczęłam intensywnie myśleć, bo:

• karnisz na oknie był na żabki i na dodatek jednorzędowy (czyli na jednym rzędzie wisi już firanka i do niej trzeba dopiąć ozdobę),
• wizja właścicieli zawierała coś a'la lambrekin z panelami bocznymi, które nie mają być zasłonkami tylko ozdobą,
• nie widziałam okna, nie widziałam wnętrza i musiałam szyć na bazie odręcznego projektu z wymiarami.

Mając materiał, mając rysunek i mając jako-takie mgliste wyobrażenie efektu finalnego, zaczęłam planować. Jak zrobić lambrekin....jak uszyć panele boczne....jak to wszystko razem ze sobą połączyć, aby stanowiło całość i dało się wpiąć? W tym projekcie miałam pewną swobodę:) Mogłam sama zdecydować czy górna część ma być marszczona czy nie. Zdecydowałam - będzie marszczona. Panele marszczone nie będą. I to wszystko razem jakoś trzeba poskładać w spójną całość....

Na pierwszy rzut poszły panele. Tu jakoś bardzo nie kombinowałam. Usztywniłam materiał, zszyłam, jest!

Lambrekin - zmarszczyłam osiągając docelową długość i dopięłam do paneli bocznych. Na koniec już doszyłam lamówkę na górze - po to aby schludnie wykończyć. Kompletnie niezapowiedzianym dodatkiem stała się gipiura. W planach jej nie było, ale się pojawiła w chwili, gdy po złożeniu wszystkiego w całość spojrzałam. Czegoś mi brakowało. Gipiura, którą kupiłam do innego projektu, skończyła jako dodatek do ubranka okiennego:) Uważam, że to było dobre posunięcie. Pobawiłam się jeszcze ściegami ozdobnymi - pojawiły się zarówno na panelach jak i na lambrekinie.

I wiecie co? Niepotrzebnie się bałam:) Jestem bardzo zadowolona z mojej pierwszej ozdoby okiennej. Wszystko wyszło równiutko, ładnie. Duma mnie rozpierała do momentu, kiedy moje dzieło zawiozłam w miejsce, gdzie miało zawisnąć. Już wiem, dlaczego podczas rozmowy wstępnej usłyszałam - "cokolwiek nie wyjdzie i tak będzie lepiej niż jest teraz". Nieciekawe okno, nieciekawa ściana.....

Zawisło. Okno zyskało, ale jak dla mnie pomysłodawcy niezbyt dokładnie dokonali pomiarów. Panele mogłyby być dłuższe.Ja osobiście wymieniłabym cały karnisz na nowy, na całą szerokość ściany i zakryłabym te ściany szerszymi zasłonkami. No, ale to nie moja ściana i nie moje okno:) Za to moja ozdoba. Myślę, że cudnie by się komponowała w kuchni wiejskiego domku.....

Dla mnie osobiście ten projekt był kolejną lekcją. Przykładem na to, że nie ma rzeczy niemożliwych. Nawet jak wydaje mi się, że nie potrafię....