Wspomnień czar...czyli jaki był ten pierwszy rok + konkurs

Wspomnienie.....

Ulotna chwila, która zapisuje się trwale w pamięci. Chwila, którą przywołujemy, do której lubimy wracać. Z upływem czasu zaciera się jej ostrość, ale jest. Ciągle, niezmiennie...Wspomnienie....

Pielęgnuję takie chwile - wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju. Bywa, że w mojej pamięci zapisują się też wydarzenia, o których chciałabym zapomnieć natychmiast po tym, jak miały miejsce. Zdecydowanie  lubię ocalać od zapomnienia momenty, które wywołują uśmiech na mej twarzy....

Taką chwilą jedyną w swoim rodzaju jest moment, w którym napisałam pierwszy post na tym blogu. 19 października 2013 roku powstał blog Adela Szyje - usiadłam i powiedziałam do Moonsza mego "Wiesz, chyba zacznę pisać bloga o tych moich wypocinach przy maszynie". Spojrzał na mnie. Nie skrytykował. Pomógł mi od strony technicznej, wspierał i wspiera do dzisiaj, mimo, że ma świadomość, że blog na stałe wpisał się w mój rytm dnia. 19 października 2013 powstał blog a kilka dni wcześniej  usiadłam po raz pierwszy do maszyny do szycia. Czasami mam wrażenie, że to było tak dawno temu a to tylko rok....

Wspomnień przez swoje życie nazbierałam już bardzo dużo. Wspomnień przez rok blogowania i szycia też mam bez liku. Dzisiejszy wpis poświęcony jest właśnie moim szyciowo-blogowym wspomnieniom. Takie podsumowanie kilka dni po pierwszych urodzinach.

O tym, jak się zaczęło moje blogowanie przeczytacie tutaj (klik). Pamiętam swoje zdenerwowanie, podekscytowanie. Nie wiedziałam kompletnie jak się za pisanie zabrać, ale jakoś ten pierwszy wpis powstał. Potem drugi, trzeci i...niespodzianka - pierwszy komentarz:) Był zaskoczeniem. "Ktoś mnie czyta...nie piszę tylko dla siebie...." - to wtedy uświadomiłam sobie, że pisząc pamiętnik w internecie, nie jest on tylko prywatnym pamiętnikiem. Wcześniej jakoś o tym nie myślałam:) Ten pierwszy komentarz był bardzo dla mnie zaskakujący, ale niezwykle miły. Po pierwszym, z dnia na dzień pojawiał się kolejny i kolejny. Było ich więcej i więcej.... To właśnie sygnały w formie komentarzy świadczyły o tym, że jesteście, że czytacie. Dodawały mi skrzydeł, podnosiły w chwilach zwątpienia, dodawały otuchy w momentach, w których stawałam pod szyciową ścianą. Do dzisiaj uwielbiam nasze wspólne konwersacje i przepraszam, że od jakiegoś czasu odpowiadam na Wasze komentarze z opóźnieniem. Obiecuję poprawę jak tylko zorganizuję swój czas i dzień na nowo:) Kontakt z Wami jest dla mnie niezwykle ważny.

Jeżeli teraz to czytasz i jesteś w grupie, która woli tylko zajrzeć do mnie, pochodzić po stronach, rozejrzeć się na lewo, prawo i potem prawie niezauważenie, bez słowa komentarza wyjść - dla mnie to też jest ważne i miłe. Cieszę się, że po prostu jesteś. Marzę, że może kiedyś dasz znać, że jesteś.....

Przez ten rok, moje blogowanie ewaluowało. Najpierw pokazywałam Wam moje szyciowe próby. Z tego, co prezentowałam, największą popularnością w ostatnim roku cieszył się wpis z grudnia zeszłego roku - o ten (klik) - choć strikte szyciowy on nie był.

Z czasem, kiedy wiedziałam już co i jak można uszyć, na blogu powstał projekt Szycie wg Adeli - czyli instrukcje krok po kroku. Ze wszystkich wpisów w tym dziale największą popularnością cieszy się wpis-instrukcja "Jak uszyć dwustronną torbę". Wiem, że wiele toreb na bazie tego tutoriala powstało. Pewnie wszystkich nie widziałam, ale sporo w sieci obejrzałam i jestem pod wrażeniem Waszych dzieł. Właśnie za to kocham szycie - zmiana tkaniny, dołożenie sznurka, guzika, zamka i to samo staje się nowym, innym, indywidualnym. Takie są Wasze dwustronne torby. Po prostu świetne, inne.

Po wielu miesiącach, zupełnie przypadkiem powstał projekt "Szyję z Adelą", który prezentuje Wasze uszytki powstałe na bazie instrukcji, które pokazuję w Szyciu wg Adeli. Na razie powstał jeden wpis prezentujący uszyte przez Was słonie, ale już zupełnie niedługo będą kolejne. Osoby, które śledzą mnie na Facebooku zauważyły pewnie, że na profilu FB pokazuję co jakiś czas zdjęcia przedmiotów uszytych przez osoby, które są ze mną i dzielą się ze mną swoją radością. Bardzo się z tego cieszę, że chcecie ze mną dzielić się swoimi szyciowymi sukcesami. Cieszę się również, kiedy w prywatnych wiadomościach dzielicie się również szyciowymi troskami, problemami i wątpliwościami. Naprawdę nie wiem czym sobie zasłużyłam na takie zaufanie. Dziękuję!

Przez ten rok otrzymałam od Was wiele zapytań o uszycie specjalnie dla Was....przedmiotów różnych. Zawsze odmawiam. Tylko raz byłam prawie gotowa zrealizować czyjąś prośbę o uszycie pościeli. Finalnie do współpracy nie doszło. Dlaczego odmawiam? Nie dlatego, że nie chcę szyć na zamówienie, tylko dlatego, że nie wiem czy już jestem gotowa na szycie dla kogoś, bo moje szycie to taka pełna improwizacja.....:) Czasami mam też wrażenie, że ludzie wokół mnie wierzą w moje szycie bardziej niż ja sama...

Ostatni rok to mój ekspresowy rozwój szyciowy. Czuję to i wiem. Siadałam do maszyny bez wiedzy jak nawlec nitkę na igłę w maszynie. Dzisiaj szyję lepiej lub gorzej, ale szyję. Uwielbiam szyć domowe przydasie, ale zaczynam łapać bakcyla na ubrania. Na razie wzoruję się na czasopismach Burda, ale zaczynam też uruchamiać własną kreatywność, więc może przyjdzie taki dzień, że będę tworzyć ubrania od A do Z. Wierzę, że wszystkiego można się nauczyć. Wystarczy mieć czas i wystarczy chcieć.

Jestem bardzo dumna z tego, że zaczęłam szyć i nadal szyję. Jestem bardzo dumna z tego, że jesteście ze mną na blogu, na Facebooku, Instagramie. Cieszę się z każdego Waszego komentarza, 'lajka' na FB czy Instagramie, każdego e-maila. I bardzo za to wszystko dziękuję. Dzięki Wam statystki Adela Szyje wyglądają tak:

wg Google Analytics w ciągu ostatniego roku (od 19 X 2013 do 19 X 2014)

• 164 237 wyświetleń bloga
• 03:46 średni czas trwania sesji
• 55,5% wskaźnik odrzuceń
• 40,3 % powracających osób
• 59,5% nowych sesji 

Największą niespodzianką dla mnie jest to, że wg Google Analytics mój blog w ostatnim roku odwiedziło 54,15% mężczyzn. Zdziwiłam się, bo mam wrażenie, że komentują moje wpisy głównie kobiety....a tych wpisów powstało 143, komentarzy opublikowanych ponad 2 tysiące. Gdzie Ci mężczyźni?

Wg danych na 19 października 2014 mój blog to również osoby, które są ze mną połączeni:

• 95 Google +
• 142 dołączyło do mojej witryny
• 385 osób na Facebook
• 4 osoby na Instagram
• 29 osób na Bloglovin

Dla mnie te wszystkie cyferki to konkretni ludzie, to WY! Każda zwiększająca się liczba to dla mnie znak, że jesteście, że zaglądacie. Dziękuję i proszę o więcej.

No dobra:) Powspominałam sobie a teraz czas te moje wspomnienia przekuć na coś konkretnego. W związku z tym, że moje szycie, blogowanie i Facebook-owanie miało miejsce rok temu, postanowiłam zaproponować Wam Urodzinowy konkurs-zabawę we wspomnienia. Ja o swoich już napisałam, teraz czas na Was.

Oto zasady:

1. Pobierz grafikę "Zachować wspomnienia" na swój komputer a następnie wklej ją na swoim blogu wraz z linkiem do tego postu lub udostępnij pobraną grafikę wraz z linkiem do tego wpisu na swoim profilu na Facebooku.

2. Opisz swoje wspomnienie (najpiękniejsze, najsmutniejsze, najweselsze, itp.) w komentarzu pod tym postem oraz wskaż, którą z nagród chcesz otrzymać w przypadku wygranej.

Będzie mi niezwykle miło, jeżeli polubisz moją stronę na Facebooku (o tutaj-klik, 

na Instagramie lub/i/też dodasz mój blog do obserwowanych.

Opisy wspomnień kwalifikujące do udziału w konkursie można umieszczać w komentarzu do tego postu do 15 listopada 2014 roku do końca dnia.  

Ogłoszenie wyników do 7 dni od momentu zakończenia konkursu.

Do wygrania poduszka lub dwustronna torba, 
na której możesz umieścić coś, 
co chcesz ocalić od zapomnienia.
Może to być zdjęcie, odcisk dłoni, rysunek dziecka, zdjęcie, bliski sercu wiersz, fragment listu, itp.

Jak wygląda poduszka ze wspomnieniem - zobaczysz tutaj (klik).

Jak wygląda dwustronna torba (ta we wpisie szyta była bez wspomnienia) - zobaczysz tutaj (klik).

Spośród wszystkich wspomnień nagrodzone zostaną osoby, które zostaną wybrane przez Komisję Konkursową w składzie:

1. Autorka bloga Adela Szyje

2. Syn autorki bloga Adela Szyje

3. Czytelniczka bloga - Marzena, która sama prowadzi blog Deco-Wena - wyraziła chęć  uczestniczenia w Komisji pod tym wpisem (klik)
4. Ewa, czytelniczka bloga, która wyraziła chęć uczestniczenia w Komisji pod wpisem na Facebooku (klik)

Każdy Członek Komisji z pośród wszystkich zgłoszonych wspomnień wybierze trzy, które zawładną jego sercem. Spośród indywidualnie rekomendowanych wspomnień, wspólnie już (cała Komisja) wybierzemy osoby, do których powędruje poduszka lub torba.

Osoby nagrodzone same zdecydują, co na poduszce lub torbie się znajdzie - rysunek, fragment listu, odcisk dłoni, zdjęcie, fragment wiersza, itp. Warunek jest jeden - abym mogła uszyć Wasze wspomnienie będę musiała je od Was otrzymać -  listem na adres pocztowy lub też scan na e-mail. Szczegóły ustalę z osobami nagrodzonymi.

Ile osób zostanie nagrodzonych? Z przyjemnością pomogę zachować wspomnienia jak największej ilości osób. Liczba osób nagrodzonych będzie rosła wraz ze wzrostem zgłoszeń do konkursu. Jedna 20-tka zgłoszeń to jedna nagroda. Przy 100-tce zgłoszeń ocalę od zapomnienia aż 5 wspomnień, itp., czyli im więcej zgłoszeń, tym więcej nagród. 

Ze względu na pracochłonność wykonania takiego projektu ze wspomnieniem, czas realizacji nagrody może potrwać nawet 4 tygodnie. Postaram się oczywiście zrobić to jak najszybciej. To będzie moje nowe wyzwanie, mój kolejny szyciowy prawie debiut, bo uszyję coś nie dla siebie. Denerwuję się....ale to takie pozytywne poddenerwowanie:)

Specjalne nagrody przewiduję również dla dziewczyn, które wyraziły chęć uczestniczenia 

w Komisji Konkursowej - dla Marzeny i Ewy. Wykazałyście się odwagą i bezinteresowną chęcią pomocy. Bardzo za to dziękuję i z przyjemnością przygotuję dla Was

podusię lub torbę z Waszym wspomnieniem. Skontaktuję się z Wami poprzez e-mail.

Czas na wspomnienia uważam za rozpoczęty!

Zapraszam:)